In this series
Salta á lectura diaria: Domingo | Luns | Martes | Mércores | Xoves | Venres | Sábado
Domingo: Grandeza e Graza
Lectura de hoxe: Mateo 1:1–17
Durante o Advento, mentres procuramos atopar e adorar a Cristo, a miúdo buscámolo na brillante estrela que levou aos magos ao milagre no presebe. Buscamos a Cristo nos agasallos de ouro, incenso e mirra. Buscámolo na multitude celeste de anxos que cantan aos pastores que coidan aos seus rabaños pola noite.
Non adoitamos pensar en buscar a Xesús na súa xenealoxía. Alí vemos a mención de grandes homes como Abraham, o pai da nosa fe, ou o rei David, o guerreiro e adorador. Con todo, a xenealoxía do Mesías destaca non só a grandeza senón tamén a graza. A súa liñaxe nomea non só aos líderes, senón tamén aos menos esperados: persoas tan inoportunas como Tamar, unha muller estigmatizada; Ruth, unha moabita; e Rahab, unha muller da noite.
Unha xenealoxía non é só unha listaxe de nomes que hai que desbotar e saltar. As xenealoxías son parágrafos de paradoxos que apuntan a un Deus do imposible. Un Deus que tiña en mente que o noso Mesías viñese dunha liña de reinos e coroas, así como de criminais e desprezables.
A xenealoxía de “Xesús o Mesías, fillo de David, fillo de Abraham”, non só nos invita a pensar que Deus escolleu algunhas das persoas, lugares e tramas máis inverosímiles para cumprir os seus plans para o seu pobo; tamén nos proporciona un rexistro de promesas e profecías do corazón dun Deus fiel que cumpriu o mesmo futuro que auguraba. Máis que un simple resumo cheo de nomes, a xenealoxía de Xesús transcrita por Mateo revela a profecía cumprida dun Mesías que “do pé da árbore de Ixaí” (Isaías 11:1) e o cumprimento da promesa de Deus a Abraham que a través del “Todos os pobos da terra terán bendición” e os seus descendentes serían numerosos “coma as estrelas do ceo” (Xén. 22:17-18).
Así que, atende ben a esta listaxe de nomes. Deixa que che conduza á vida santa mentres perseveramos no tempo e no espazo entre o nacemento de Cristo e o retorno de Cristo. Deixa que che lembre que podemos confiar na Palabra de Deus e na súa promesa de facer bo das nosas inadecuadas vidas e, en definitiva, facer algo bo deste inadecuado mundo. Entón, detente para ver a liñaxe de Cristo, eloxiando a Deus por todo o que fixo, mentres agardas, con ansia e esperanza, todo o que está por vir.
Rachel Kang
Luns: Agardar
A lectura de hoxe: Lucas 1:5–25
Nunha sociedade do instantáneo, na que podemos pedir algo en liña e conseguilo unha hora despois, moitas veces cústanos agardar. Non obstante, como dixo Simone Weil, “Agardar pacientemente con expectativa é o fundamento da vida espiritual”.
Zacarías e a súa muller, Isabel, levaban moito tempo agardando. “Non tiñan fillos, por ser Isabel estéril e estaren os dous moi entrados en anos” (Lucas 1:7). Zacarías significa aquel de quen o Señor se lembra. Aquí hai unha ironía dolorosa, porque aínda que o seu nome significa que o Señor lembra, durante todos os longos anos de espera, probablemente sentiu coma se o esquecera.
Pero en Lucas 1:5-25 todo cambia. O anxo Gabriel aparécelle a Zacarías e dille: Terás un fillo. Esta noticia é tan incrible, tan impactante, que a resposta de Zacarías é Isto é imposible. É difícil para Zacarías crer que vai pasar. E porque non cre, Zacarías ten un episodio de larinxite anxelical durante os próximos nove meses ata que nace o seu fillo.
A historia de Zacarías e Isabel lémbranos que a oración é unha resposta fiel á espera. Gabriel díxolle a Zacarías: “Escoitouse a túa petición” (v. 13). Esta afirmación dános unha idea de como Zacarías e Isabel manexaron os seus longos anos de decepción: perseveraron na oración. Pregaban incluso cando as cousas non se desenvolvían como esperaban. Mantivéronse con Deus, incluso no medio da desgraza social, a decepción e a desesperanza.
Pero, por suposto, a súa espera non foi perfecta. Considera o verso 20: “Non criches nas miñas palabras que se han cumprir no seu tempo” (énfase engadida). Aínda que Zacarías carecía de fe, Deus aínda realiza o milagre. O Advento lémbranos que, aínda que a nosa fe non sempre é forte, Deus permanece fiel. Podemos dubidar, deprimirnos, desanimarnos ou querer desistir, pero Deus aínda nos amosa a súa graza.
A historia de Zacarías e Isabel é fermosa e á vez frustrante. É fermosa porque a súa longa espera remata cunha oración contestada. Pero tamén é frustrante porque sabemos que non todas as nosas oracións teñen resposta do mesmo xeito. Esta é a complexidade do Advento —o sufrimento humano e a graza divina— e non imos deixar nada fóra. Sexa nesta vida ou na vida por vir, sabemos que Deus fará que todas as cousas sexan novas. Así que, con Zacarías e Isabel, agardamos.
Rich Villodas
Este artigo está adaptado dun sermón de Rich Villodas predicado o 8 de decembro de 2019. Usado con permiso.
Martes: Parte da historia
A lectura de hoxe: Lucas 1:26–38
María é incriblemente famosa hoxe en día, pero houbo un tempo no que era completamente descoñecida. Era só unha campesiña adolescente de Nazaret, unha vila que algúns estudosos din que puido ter menos de 100 persoas. Coma os seus compañeiros, María era probablemente analfabeta. Dada a súa posición na vida, esperaríase que casase con humildade: cun rapaz pobre e obreiro. A súa familia probablemente pasaría fame porque non había recursos dabondo para cubrir nin as necesidades máis básicas.
Cando o Deus do universo decidiu escoller a súa nai, non se achegou a unha moza con riqueza e status. Pola contra, Deus achegouse a unha campesiña analfabeta dunha vila moi pequena. A xenealoxía de Xesús (Mateo 1:1-17) móstranos que non temos que ser dunha raza determinada nin ser da elite para formar parte da historia de Deus. E cando miramos a María, vemos que non temos por que ser ricos, dunha gran cidade, con estudos superiores ou importantes na sociedade. Podemos ser correntes e, porén, formar parte desta historia eterna.
Cal é a cualificación que Deus parece requirir? Cando o anxo Gabriel veu a María e lle dixo: Estás a piques de ser a nai de Deus, María abriu o corazón e dixo: Si, cúmprase en min o que dixeches. Para formar parte desta historia e experimentar a Deus facendo nacer a súa vida en nós, todo o que necesitamos é un si. Necesitamos consentir a obra do Espírito Santo dentro de nós.
Recentemente, estiven pregando algo chamado Oración de benvida. Oro así: Espírito Santo, estou de acordo co teu traballo en min e deixo de lado o meu desexo de seguridade, de cariño e estima, de poder e control. Esta foi a esencia do si de María a Deus. Deixou de lado a seguridade, o agarimo e a estima, e o poder e o control. Como resultado, a súa reputación magoaríase para o resto da súa vida. Un día vería o seu fillo adulto burlado, cuspido, golpeado e cravado nunha cruz romana. Sentiría coma un puñal que lle atravesa o corazón (Lucas 2:35). Con todo, dixo que si.
Que, como María, oremos: “Espírito Santo, digo que si ao teu traballo en min”. Que a vida de Deus naza en nós. Que tamén xoguemos o noso papel na grande e eterna historia de Deus.
Ken Shigematsu
Este artigo está adaptado dun sermón predicado por Ken Shigematsu o 25 de decembro de 2019. Usado con permiso.
Mércores: Esperanza Cando o Futuro se Esborralla
A lectura de hoxe: Mateo 1:18–24
Que esperaba Xosé da vida? Non sabemos moito deste carpinteiro que viviu hai tanto tempo. Mateo dinos que era xusto e fiel. Vemos de primeira man que era compasivo e que quería protexer a María aínda que o seu futuro se esborrallase. Xosé soubo sacrificarse polo deber, converténdose no marido de María e no pai de Xesús en circunstancias inquietantes. Máis tarde fuxiu a Exipto, deixando atrás a familia, a casa, e o traballo para protexer ao neno que non era seu (Mateo 2:13-15).
Vemos un reflexo de Xosé nas súas escollas, pero gustaríame saber máis. Que significaron para el as estrañas novas do anxo e como deu sentido a todo? Suspiraría Xosé por ter un matrimonio e unha familia? Amaba de verdade a María, ou o compromiso fora negociado polos seus pais? Cando soubo do embarazo por primeira vez, rompéuselle o corazón? Ou enfadouse? Ou frustrouse polos atrasos e a burocracia de divorciarse dela?
Nunca saberemos con certeza o que Xosé esperaba da vida, pero dende logo non foi isto: unha prometida embarazada, un fillo por nacer que non era seu, unha vida de chismes e calumnias por diante. Quen crería a historia do anxo? Creríala ti? Creuna el?
Se cadra, non o fixo… ou non por completo. A maioría de nós non o faría, non podería, por moito que quixésemos. Os bebés concibíanse do mesmo xeito que agora. Quizais Xosé loitou con dúbidas persistentes, pregando algo como o faría outro pai bíblico: “Creo; axúdame no que lle falta á miña fe!” (Marcos 9:24).
Non sabemos todo o que Xosé quería da vida, do matrimonio, e da paternidade, pero si sabemos que se lle fixo máis costa arriba do que esperaba. E, con todo, deu un paso adiante. Xosé puxo o seu rostro activamente cara a unha esperanza a longo prazo de que Deus se amosaría fiel e verdadeiro, que unha redención afastada sería o suficientemente poderosa como para derrubar todo este sufrimento e escuridade, toda esta amarga decepción.
Puxéronlle ao rapaz de María o nome de Xesús, un nome común, crendo que tamén levaba outro nome, Emmanuel, e crendo que esta escandalosa historia de nacemento sería redimida polo escándalo divino, “Deus connosco”. Xosé apostou a súa vida, familia, futuro e identidade pola posibilidade de que Deus fose fiel: que este rapaz común, esta fonte de tanta decepción inicial e de trastorno na vida de Xosé, era realmente a esperanza do mundo.
Catherine McNiel
Xoves: Unha Canción de Graza e Xustiza
Lectura de hoxe: Lucas 1:39–56
En Lucas 1:39-56, María abandona a súa cidade natal para estar coa súa parente Isabel. Cando chega alí, descobre que Isabel tamén está embarazada. E cando Isabel ve a María, o bebé dentro do seu ventre salta de alegría. Isabel di: “O favor de Deus está en ti, María”. Afirma e confirma as palabras de Deus a María.
E pola alegría deste encontro, María comeza a cantar. Estala con exuberancia e alegría. Canta sobre a bondade de Deus, e céntrase logo na misericordia de Deus. Di: “a súa misericordia chega xeración tras xeración a todos os que o temen” (v. 50). Canta: “Ampara a Israel, o seu Servidor, lembrándose da súa misericordia” (v. 54).
Adoitamos entender a misericordia dun xeito limitado, como proporcionar alivio a alguén que sofre. Pero nas Escrituras a misericordia vai moito máis lonxe. Si, trátase de compaixón, pero tamén da lealdade de Deus e do seu forte amor polo seu pobo.
A canción de María tamén é unha canción de xustiza. Canta: “Manifesta o poder do seu brazo, desbaratando os plans dos soberbios. Derruba do seu trono ós poderosos, e fai subir os humildes; ós famentos éncheos de bens, e ós ricos despídeos baleiros” (vv. 51-53). Cando María canta, está dicindo esencialmente: a xustiza de Deus está a chegar.
A xustiza, biblicamente falando, trátase de Deus tomando todo o que está mal no mundo e arranxándoo. No reino de Deus, as cousas están de patas para arriba. Os que menos importaban son agora os máis importantes. Os últimos son agora os primeiros. A xustiza é Deus tomando o que estaba roto e levándoo á plenitude. No Advento, unha tempada de arelas e expectación, esperamos que Deus restaure as cousas. E este é un tema clave na canción de María: Señor, restaura.
A canción de María lémbranos que ningún pecado é máis profundo que a misericordia de Deus. A boa nova do Advento é que Deus veu e Deus está a vir na persoa de Xesús, e que ofrece unha misericordia máis profunda que o noso pecado. A canción de María tamén nos recorda que non hai nada tan malo no mundo que a xustiza de Deus un día non poida restaurar. Por iso cantamos: pola misericordia de Deus, pola xustiza de Deus. É por iso que agardamos a que Xesús veña de novo: porque cando veña, fará novas todas as cousas.
Rich Villodas
Este artigo está adaptado dun sermón predicado por Rich Villodas o 5 de decembro de 2019. Usado con permiso.
Venres: A Luz e o Rei
Lectura de hoxe: Isaías 9:2–7 (9:1–6), 40:1–5; Lucas 1:57–80, 3:1–6
Zacarías e Isabel chamaron ao seu bebé Xoán, que significa que “Deus é misericordioso e amosounos o seu favor”. Cheo do Espírito Santo, Zacarías profetizou sobre o seu fillo: “irás por diante do Señor, preparando os seus camiños, anunciándolle a salvación ó seu pobo mediante o perdón dos pecados, pois pola misericordia entrañable do noso Deus amencerá desde o ceo un sol para nós: luz para os que viven nas tebras e xacen entre as sombras da morte” (Lucas 1:76–79).
Se lle botamos unha ollada á vida adulta de Xoán Bautista, vemos que iso é exactamente o que fai. Lucas informa:
“Entón el percorreu toda a rexión do Xordán, pregoando un bautismo de conversión, para acadar o perdón dos pecados, conforme está escrito no libro do profeta Isaías: Unha voz chama no deserto: Preparade os camiños do Señor, reparade os seus vieiros. Todo barranco se cubrirá, todo monte e outeiro se rebaixará, os camiños tortos hanse endereitar e os fragosos hanse achanzar. E todos verán a salvación de Deus” (3:3–6).
Estas ideas de Isaías sobre achanzar vales, outeiros e camiños para preparar o camiño, no mundo antigo estaban asociadas á chegada da realeza. E, de feito, o ministerio de Xoán centrouse nisto: declarar que había un rei de camiño.
A profecía de Zacarías sobre o seu meniño acabado de nacer inclúe unha paráfrase doutra pasaxe de Isaías: “O pobo que camiñaba na escuridade, viu unha grande luz. Unha luz brillou sobre os que habitaban no país das sombras da Morte” (9:2). As persoas que escoitaron a Zacarías profetizar estas palabras, saberían perfectamente do que trataba esta pasaxe de Isaías: a promesa dun rei que está a vir. Forma parte da famosa pasaxe que declara: “velaí que nos naceu un meniño … A paz non terá fin no trono de David e no seu reino” (vv. 6-7).
Isto ofrece unha esperanza inmensa para nós. Por moito que nos guste crer que cos nosos propios esforzos podemos crear a paz e o gozo que anhelamos, a historia de Xoán o Bautista e as palabras de Zacarías e Isaías declaran enfaticamente que a paz e o gozo que todos os humanos arelan non se farán realidade ata que o rei chegue. Xoán o Bautista deu literalmente a súa vida para proclamar esta verdade, para axudar á xente a ver que unha luz estaba a piques de irromper na escuridade.
Jay Y. Kim
Este artigo está adaptado dun sermón predicado por Jay Y. Kim o 9 de decembro de 2018. Usado con permiso.
Sábado: Un Deus que Podemos Tocar
Lucas 2:1–7
Dicíase que os deuses do mundo antigo vivían fóra do tempo e do espazo, nun plano diferente ao da nosa existencia mortal, inalcanzable. Na terra, coa esperanza de albiscar a divindade, os antigos estableceron lugares de culto —unha árbore ou montaña sagrada, un templo ou cidade santa— que crían que ocupaban ambas esferas, como unha ventá ao ceo. A xente viaxaba a estes lugares santos nos días santos, crendo que o divino e o mundano case se solapaban por un momento solemne.
Lucas esfórzase en comunicar que esta historia, este Deus, esta mestura de divindade e humanidade son completamente diferentes. O Creador está a chegar aquí, ao noso mundo embarrado, poeirento, físico, emocional, fermoso e terrible. Como unha matrona que observa coidadosamente a hora e o lugar de nacemento, Lucas aclara que o nacemento de Deus interrompe un acontecemento concreto (o censo romano) nun lugar concreto (o pobo de Belén) nunha determinada familia (a casa de David). Xesús nace dentro da historia, dunha muller concreta, aquí mesmo e agora mesmo. Poderiamos pasar por alto estes detalles locais, pero para os lectores xentís a afirmación de Lucas sería chocante.
Esta noite, Deus non veu coma os deuses antigos, nunha nube ou nunha tormenta. Non, Deus cae nos brazos da súa nai, chegando a esta terra no mesmo xeito que todos nós. Por uns meses levouno dentro. Por unhas horas esforzouse con dor, sangue e loita, empurrando ata que Deus naceu na terra entre nós, un meniño, vulnerable, engurrado e mollado. Esgotado polo esforzo e durmindo polo pronto, pero moi pronto espertando, berrando e con fame.
Esta é a incrible noticia de Lucas: o verdadeiro Deus veu canda nós fisicamente, palpablemente, dun xeito que podemos ver cos nosos ollos e tocar coas mans. Deus chegou a unha aldea ata a que poderiamos camiñar, nun ano que podemos recordar. A divindade tomou carne no ventre dunha nai, interropendo un matrimonio, unha noite, e unha aldea, como calquera outro nacemento. Xa non atopamos a Deus en lugares sagrados e esferas espirituais senón aquí, no chan, na terra, nas nosas familias, en carne e óso.
É unha idea impactante, mesmo para nós tantos séculos despois. Xa non hai separación entre o sagrado e o mundano. A nosa vida cotiá desordenada é xusto onde se atopa Deus, onde Deus está a traballar. Este é un Deus que podemos tocar.
Catherine McNiel
Colaboradores:
Rachel Kang é unha escritora de prosa, poemas e outras pezas, e a creadora de Indelible Ink Writers, unha comunidade de creadores en liña.
Jay Y. Kim é o pastor principal de ensino en WestGate Church, profesor en residencia en Vintage Faith Church e autor de Analog Church. Vive coa súa familia en Silicon Valley.
Catherine McNiel é escritora e conferenciante. É a autora de All Shall Be Well e de Long Days of Small Things.
Ken Shigematsu é o pastor principal da Tenth Church en Vancouver, British Columbia, e o autor de God in My Everything e de Survival Guide for the Soul.
Rich Villodas é o pastor principal da New Life Fellowship, unha igrexa multirracial en Queens, Nova York. É o autor de The Deeply Formed Life.
Tradución: Ronsel Fernandez, Ruben Acuna Fernandez, O Equipo Albizaras
